Szlafroki to elementy garderoby, które stosuje się zarówno rano, jak i wieczorem. Zakłada się je po kąpieli oraz w czasie przygotowań do wyjścia. Są one od wielu lat strojem zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn. Odpowiednikiem takiego ciepłego okrycia jest peniuar oraz kimono. W jaki sposób powstała ta często niedoceniana część garderoby?

Szlafroki – jaki był ich początek?

To, że szlafroki były stosowane już w starożytności, jest faktem, który zapewne nie zaskoczy wielu. W starożytnej Grecji, były nimi tuniki, które zakładano w zaciszu własnego domu. Nieco później, bo w IX w. n. e., podobne okrycia były popularne także na Dalekim Wschodzie. Były nimi długie, jedwabne kimona, które cechowały się wykończeniem z dbałością o każdy detal. Jednak szlafroki, które można obecnie spotkać na rynku polskim, przywędrowały do naszego kraju z Francji, gdzie w XVIII wieku panowała tam moda na styl orientalny. Taki szlafrok najprawdopodobniej został zapożyczony z Turcji, gdzie stosowano tego rodzaju ubiór wieczorem i rano. Zanim jednak peniuar przybrał obecnie znaną formę, w szafach Francuzów gościł tzw. podwłośnik, a więc zwykła biała tkanina, bogato ozdobiona koronkami i falbanami. Taki peniuar był zakładany głównie przez kobiety w czasie codziennej toalety. Patrząc na nią z perspektywy czasu, można śmiało stwierdzić, iż bardziej przypomina elegancki płaszcz niż okrycie, które zakłada się do śniadań — elegancki kołnierz i ozdobne mankiety były znakiem rozpoznawczym tego modelu. Jednak bonżurkę zaczęto nosić o wiele później, gdyż w drugiej połowie XIX wieku.

Szlafrok z Dalekiego Wschodu, czyli kimono

Kimono najczęściej kojarzone jest z kulturą Dalekiego Wschodu, a dokładniej z krajem Kwitnących Wiśni. Od wielu lat to najbardziej kultowy symbol Japonii, który jest przepięknie zdobionym, kolorowym strojem, ukazującym bardzo istotne dla Japończyków wartości, jakimi są kultura i estetyka. Z początku kimono było wyłącznie rodzajem bielizny, którą nosi się w domu. Określano je mianem ko-sode co w dosłownym tłumaczeniu oznacza ‘mały, krótki rękaw’. Dopiero w XIV wieku kimono przybrało postać ubrania wierzchniego, czyli jego wygląd przeszedł wielką metamorfozę. Coraz częściej na materiale zaczęto umieszczać zmyślne hafty, wyrabiano bardziej wyraziste i odważniejsze kolory, tworząc eleganckie i efektowne kreacje. Obecnie Japończycy zakładają je jedynie na wyjątkowe okazje, takie jak ceremonialne parzenie herbaty, wesela czy tradycyjne wydarzenia z kartki kalendarza, który obowiązuje w ich kraju.